سال ها پیش، جانت فیچ زرق و برق دار است خرزهره سفید جوراب های اپرا را درآورد و زمانی که دومین رمان مورد انتظار او بود، آن را سیاه رنگ کن، نویسنده بیرون آمد، در مورد مهره‌ها، پیچ‌ها و پیچ‌های صاعقه نوشتن و اینکه چگونه «در تصوراتمان، ما می‌توانیم هر کسی باشیم» صحبت کرد. 
گوش کنید من اولین بار در سال 1999 با جانت فیچ صحبت کردم، سالی که اولین رمان او را انتخاب کردم. خرزهره سفید ، برای باشگاه کتاب من صفحه به صفحه، عاشق داستانی شدم که عمیقاً مرا تحت تأثیر قرار داد، و قسمت‌های واضحی که آسمان را به رنگ هلو توصیف می‌کرد و غم را با طعم یک سکه مس مقایسه می‌کرد. بنابراین تابستان گذشته، وقتی شنیدم که شخصی در دفترم می‌گوید: «در حال خواندن نسخه پیش‌روی رمان جدید جانت فیچ بودم...»، عملاً با تلفن تماس گرفتم تا نسخه‌ای از خودم را از ناشر درخواست کنم. آن را سیاه رنگ کن، در سال 1980 در پانک-راک لس آنجلس، این ماه اکران می شود. قبل از اینکه وارد شوم، با جانت تماس گرفتم. شروع به خواندن مصاحبه اپرا با جانت فیچ کنید
توجه: این مصاحبه در شماره سپتامبر 2006 منتشر شد یا.
اپرا: خوشحالم که بعد از سالها با شما صحبت کردم. باید به شما بگویم که بی صبرانه منتظر رمان جدیدی بودم.
جانت: آره وقتشه زندگی زیادی مداخله کرد و مدتی طول کشید تا این کتاب روی پای خود بلند شود.
اپرا: آیا نویسنده شدن شما با عشق به مطالعه شروع شد؟
جانت: آره. پدرم یک مهندس بود، او نه اهل ادب بود، نه نویسنده یا روزنامه نگار، اما یکی از خوانندگان بزرگ جهان بود. هر دو هفته یکبار، او مرا به کتابخانه شعبه محلی‌مان می‌برد و کتاب‌هایی را برایم از قفسه بیرون می‌کشید و آنها را در آغوشم می‌چسباند - «این را خوانده‌ای؟ و این؟ و این؟' او به من یاد داد که همیشه حداکثر تعداد کتاب را بیرون بیاورم - فکر می‌کنم 12 کتاب بود - بنابراین اگر کتاب‌هایی بود که دوست نداشتم، همیشه چیز دیگری برای خواندن داشتم. اگر کتاب خوان و سپس نویسنده شدم، می توانم بگویم که به خاطر عشق او به کتاب و به اشتراک گذاشتن آن عشق بود. وقتی بچه کوچک هستید، کوچک هستید، زندگی شما کوچک است - و شما به طرز وحشتناکی از آن آگاه هستید. اما وقتی می‌خوانی، می‌توانی سوار بر اسب‌های عرب در سراسر صحرا بشوی، می‌توانی سگ‌سواری کنی.
اپرا: اولین داستانت را در 9 سالگی ننوشتی؟
جانت: من کردم. داستان ترکیبی از نویسندگان مورد علاقه من بود: مارگریت هنری که داستان های اسب را می نوشت و ادگار آلن پو. داستان من 'الماس: اسب رمز و راز' نام داشت. خیلی دلم می‌خواست معلم‌هایم از من خوششان بیاید و هیچ‌کدام این کار را نکردند. تا اینکه سال ها بعد متوجه مشکلم نشدم.
اپرا: کدوم چی بود
جانت: به توجه زیادی نیاز داشتم. من در یک مدرسه دولتی، در یک کلاس 40 دانش آموز بودم. فکر می‌کردم می‌توانم توجه معلم را با نشان دادن داستان به او جلب کنم، اما تنها کاری که او کرد این بود که یک خودکار قرمز را برداشت و روی آن علامت زد و املا، دستور زبان و نقطه‌گذاری را تصحیح کرد. او در مورد خود داستان چیزی نگفت. تا 21 سالگی دیگر ننوشتم.
اپرا: من نویسندگان را ستاره های راک می دانم. چیزی خدایی در مورد توانایی استفاده از کلمه نوشتاری برای برقراری ارتباط به شیوه ای قابل ترجمه در طول اعصار وجود دارد. شما گفته اید که در حالی که همیشه می توانستید داستان بگویید، باید هنر نویسندگی را یاد بگیرید.
جانت: آره. من مدام داستان می فرستادم و رد می شدم. من یک بار داستانی برای آن فرستادم نقد و بررسی سانتا مونیکا سردبیر در نامه رد خود نوشت: 'داستان به اندازه کافی خوب است - اما چه چیزی در جملات شما منحصر به فرد است؟' کلاس نویسندگی نرفته بودم. در مقطع کارشناسی، ادبیات نخوانده بودم - من رشته تاریخ بودم. بنابراین من تنها بودم و نمی توانستم بفهمم این ویرایشگر در مورد چه چیزی صحبت می کند. باید روی انتخاب کلمات، موسیقی زبان کار می کردم. متوجه نشده بودم که نوشتن اینقدر سخت است.
اپرا: این چیزی است که من از افرادی می شنوم که این کار را واقعاً خوب انجام می دهند. وقتی عبارات یا ایده هایی به ذهنتان می رسد، آیا آنها را روی دفترچه یادداشت، کیسه های کاغذی، دستمال کاغذی می نویسید؟
جانت: گاهی. اما معمولاً در یک اتاق ساکت پشت کامپیوترم می نشینم. اگر مستقل از عمل نوشتن ایده‌هایی به دست بیاورم، آنها واقعاً مناسب نیستند. بنابراین برای من، هیچ وقت گذرانی و منتظر الهام وجود ندارد. این طور کار نمی کند - به همین دلیل است که باید به آن ادامه دهم.
اپرا: آره! وقتی چند سال پیش با هم صحبت کردیم، گفتید که یک معلم نویسندگی یک بار به شما گفت: 'کلیشه هر چیزی است که قبلاً شنیده اید—پس هرگز از توصیفی استفاده نکنید که کسی شنیده است.' به نظر می رسد که بسیار دشوار است.
جانت: این است. اما به این معنی است که هر چیزی که به خواننده می دهید کاملاً تازه است. ما می خوانیم تا بتوانیم با نگاهی جدید به مسائل تحت تأثیر قرار بگیریم. کلیشه مانند سکه ای است که بیش از حد دست به کار شده است. هنگامی که زبان بیش از حد مورد استفاده قرار گیرد، دیگر اثری واضح از خود باقی نمی گذارد.
اپرا: وقتی در حال نوشتن یک رمان هستید، آیا از ابتدا شروع می‌کنید یا گاهی از وسط شروع می‌کنید؟
جانت: من معمولاً با چیزی شروع می کنم که مقداری انرژی دارد، مانند یک شخصیت فشرده یا موقعیتی که مانند فنر پیچیده است. سپس تنها کاری که باید انجام دهم این است که آن را رها کنم، بگذارم انرژی آن داستان را حمل کند. و ممکن است این شروع کتاب نباشد.
اپرا: جزئیات از کجا می آیند؟ یادم می‌آید که وقتی می‌نوشتی این را گفتی خرزهره سفید ، شما تابلوهایی را نصب کرده اید که از بچه های خوانده سابق دعوت می کند که بیایند و با شما صحبت کنند.
جانت: من عاشق تحقیق هستم و روزنامه نگار بوده ام. من نمی خواستم یک بچه خوانده بخواند خرزهره سفید و بروید، 'این نویسنده نمی داند در مورد چه چیزی صحبت می کند.' اما من معمولا بعد از نوشتن به تحقیق می پردازم. و من همیشه خوشحال می شوم وقتی چیزی را که ساخته ام بررسی می کنم و متوجه می شوم که آن را درست انجام داده ام. چگونه می توانیم چیزی را تصور کنیم که حقیقت دارد؟ چگونه می توانیم چیزهایی را بدانیم که احتمالاً نمی توانستیم بدانیم؟ من را در مورد وجود یک ناخودآگاه جمعی متعجب می کند. هنگامی که شما به زیر طبقه هویت شخصی ما رسیدید، همه ما به هم متصل می شویم. شاید به همین دلیل است که می توانیم وارد زندگی دیگران شویم.
اپرا: رمان جدیدت چیه آن را سیاه رنگ کن، در باره؟
جانت: درباره عواقب یک خودکشی است. من با افسردگی دست و پنجه نرم کرده ام و همینطور اطرافیانم. همچنین مربوط به لحظه‌ای است که کسی چیزی را در شما می‌بیند که چشم‌اندازی را به شما می‌گشاید که شاید هرگز برای خود تصور نمی‌کردید. آیا بعد از رفتن آن شخص بینایی ناپدید می شود؟ آیا این امکان مال شماست یا آنها؟
اپرا: وقتی بالاخره صفحه آخر یک کتاب را تمام کردید و آن را در دنیا منتشر کردید، چه احساسی دارید؟
جانت: آنجا یک شکاف وجود دارد. من تمام می کنم، و بعد مدتی بعد انتشار آن به جهان می رسد. فکر نمی کردم هیچ وقت این کتاب را تمام کنم. احساس می کردم در آن هستم روز گراند هاگ، در یک واقعیت دایره ای در بین خرزهره سفید و آن را سیاه رنگ کن، من روی کتاب دیگری کار کردم که هرگز ژل نشد. و از آخرین باری که با هم صحبت کردیم، طلاق گرفتم. این کاملا سواری بود.
اپرا: خوب، طلاق می تواند به نوشتن شما کمک کند یا مانع از نوشتن شما شود.
جانت: یا هر دو. [ می خندد ] من از داستان هایم برای کشف مسائل ناخودآگاه خودم استفاده می کنم. من معمولاً تا زمانی که در حال نوشتن نیستم حتی نمی دانم چه خبر است. این بدان معنا نیست که کتاب‌های من زندگی‌نامه‌ای هستند. بعد از اینکه مردم بخوانند خرزهره سفید، آنها اغلب از من می پرسند که آیا تا به حال یک فرزند خوانده بوده ام یا خیر.
اپرا: آنقدر واضح می نویسی که آدم فکر می کند کار شما زندگی نامه ای است.
جانت: نوشتن منعکس کننده خود درونی است. می دانید، هر کتابی مانند طرح کاملی از روان نویسنده است. وقتی شروع به نوشتن می‌کنم، ناخودآگاهم، درگیری‌هایم، افکارم همه شروع می‌کنند. بنابراین برای من نوشتن یک کاوش است. من هرگز نمی دانم داستان های من چگونه به پایان می رسد. من فقط به کار ادامه دادم آن را سیاه رنگ کنید تا پایان درست احساس شد
اپرا: نویسنده ای با استعدادی که شما خوانده اید چه کار می کند؟
جانت: من فوق العاده بی قرارم من شعر زیاد خواندم. من همچنین در حال خواندن 20 صفحه اول همه چیز هستم و به دنبال چیزی هستم. میدونی چیه؟ من معمولاً دنبال کتابی هستم که می نویسم. و آن بیرون نیست!
اپرا: جالبه. وقتی شعر می خوانی حفظش می کنی؟
جانت: من تلاش کردم، اما بهترین حافظه دنیا را ندارم.
اپرا: وقتی شعر می خواندم آن را با صدای بلند می خواندم. اینجوری خیلی بهتره
جانت: گوش من را تربیت می کند. اگر شعر را با صدای بلند بخوانم، و سپس آنچه را که می‌نوشتم بخوانم، می‌توانم بشنوم: «کلانک، کلک، کلک».
اپرا: شاعران مورد علاقه شما چه کسانی هستند؟
جانت: من عاشق شاعر روسی جوزف برادسکی هستم. من آن سکستون و دیلن توماس را هم دوست دارم. آن کارسون کتابی دارد به نام زیبایی شوهر باورکردنی نیست.
اپرا: آیا برای تمام کردن فشار احساس کردید؟ آن را سیاه رنگ کنید ?
جانت: فشار فوق العاده ای به خودم وارد کردم. ناشر من می داند که به من فشار نیاورد، زیرا من بسیار شدید هستم.
اپرا: دقیقاً برنامه شما چیست؟
جانت: دخترم را به مدرسه می‌برم، می‌آیم خانه و قهوه می‌خورم، سپس حدود ساعت 9 شروع به نوشتن می‌کنم. معمولاً تا ساعت 2 بعد از ظهر کار می‌کنم. بعد، مگر اینکه واقعاً آتش گرفته باشم، آن را تا بعد از شام کنار می گذارم.
اپرا: داستان شما هنری است - واقعی، لایه لایه و پیچیده.
جانت: متشکرم. من همیشه دنبال چیزی جدید و جالب برای گفتن هستم. و این نمی تواند چیزی باشد که من مستقیماً آن را تجربه می کنم.
اپرا: آیا فکر می کنید در حال حاضر علاقه مندان به داستان خوب نسبت به دهه های گذشته بیشتر است؟
جانت: بله، باز بودن بیشتری برای نوع کاری که انجام می دهم وجود دارد. قبلاً مقوله‌ای به نام داستان‌های زنانه وجود داشت - به معنای نه خیلی بی‌ادب، نه زیاد جنسی، کمی داخلی و داخلی. زنان خیلی تغییر کرده اند. ما خیلی متنوعیم و ما بیشتر به همان تجربه متنوع در داستان علاقه مند شده ایم. آن را سیاه رنگ کنید نمونه کامل آن است. سی سال پیش، ممکن است چند تار مو از ابروها آویزان شده باشد - این کتاب بسیار خام است. اما اکنون زنان میانسال به وودستاک رفتند. این همان دنیا نیست.
اپرا: درست است. یکی از دلایلی که من نوشته های شما را دوست دارم این است که پر از جزئیات حسی است، گویی می خواهید حواس خوانندگان را تحریک کنید. شما هستید؟
جانت: من فکر می کنم ما برای یک زندگی حس گرسنگی داریم. ما در گاراژ هستیم، در ماشین هستیم، به سمت محل کار می‌رویم، در یک اتاقک بدون پنجره هستیم که خاکستری و بژ است. به نوعی خنده دار است که ما خود را یک فرهنگ پیشرفته می دانیم، زیرا افرادی که در محیط های به اصطلاح ابتدایی زندگی می کنند هنوز از غنای بوها، رنگ ها و صداهای دنیای ما لذت می برند. همه ما هوس آن را داریم. وقتی مطالعه می کنم، می خواهم به طور کامل به جای دیگری منتقل شوم. می خواهم چیزها را حس کنم، چیزها را بو کنم.
اپرا: من داستان های زیادی می خوانم زیرا به شما امکان می دهد تقریباً هر چیزی را کشف کنید.
جانت: در درون هر انسانی زمان و مکان نامحدودی وجود دارد. در زندگی بیرونی خود، ما فقط می توانیم یک نفر باشیم. اما در تخیل ما، ما می توانیم هر کسی و در هر مکانی باشیم. این یکی از دلایلی است که می خوانم و می نویسم. این راهی برای من برای داشتن بیش از یک زندگی است.
